Seks voor de wedstrijd, of juist niet. Eerst de linkersok, dan rechts. Dan de schoenen. Eerst links aan, zonder te strikken. En dan rechts aan, maar wel eerst links strikken. Dat ene nummer door je immense koptelefoon, een avocado eten en dan een slipje vol Servisch placenta onder je voetbalbroekje dragen. Een laatste kruisje slaan voordat je het veld opkomt en dan nog vlak voor de aftrap een kus op het kale hoofd van je doelman.
Iedere voetballer heeft wel een bepaald ritueel of bijgeloof. Het Nederlands Elftal heeft Robben, die de naam van zijn zoontje op zijn schoenen zet. Sneijder, met zijn oranje balansbandjes. Gelukkig is Mark van Bommel gestopt, want wat die allemaal deed is niet in één column te vatten.
Mijn eigen ritueel is ietsjes anders. Elke ochtend voor de wedstrijd keek ik naar een videoband met samenvattingen van Ajax uit 1995-1996. Er was er ooit ook een uit het seizoen 1994-1995, maar daar had mijn zus afleveringen van The Secret World of Alex Mack of The Fresh Prince of Bel-Air overheen opgenomen. Meestal nam ik zelf de wedstrijden op, dan wist ik dat het goed ging. Op het juiste moment op record drukken en precies op stop nadat Mart Smeets of een ander, Emile Schelvisachtig iemand, nog wat over de wedstrijd had gezegd.
Soms had Ajax op woensdag of zaterdag gespeeld en kwam er pas ver voorbij mijn bedtijd een sportjournaal, zodat ik afhankelijk was van mijn ouders. Soms werd het vergeten, of werd mijn band per ongeluk gebruikt voor het opnemen van iets als Het uur van de Wolf. Een verschrikking. Zo ontbreken er een aantal wedstrijden waaronder PSV uit en thuis, Vitesse uit en Feyenoord thuis. Ik zou er nog steeds ziek van kunnen worden, ware het niet dat de video helemaal niet meer te bekijken is.
De dag voordat ik mijn laatste voetbalwedstrijd ooit speelde, blesseerde ik namelijk onopzettelijk mijn videoband. Onherstelbaar kapot. Een verkeerde beweging bij het uithalen en ik scheurde hem volledig af. Mijn eerste gedachte was: ach, het is maar bijgeloof. Hoewel ik wel de wedstrijden waarin Marc Overmars (de Graafschap thuis) en Martijn Reuser (NEC thuis) hun been braken altijd had doorgespoeld, leek het me ritueelgewijs niet zo’n ramp. Ik dacht aan Johan Cruijff, die ooit zei: ‘Ik geloof niet. In Spanje slaan alle 22 spelers een kruisje voordat ze het veld opkomen, als het werkt, zal het dus altijd een gelijkspel worden’.
Leuk, maar Johan gelooft wel degelijk bij. Zijn legendarisch geworden rugnummer koos hij ook uit bijgeloof. Oh-oh, dacht ik toen. De volgende dag raakte ik (voor de zoveelste keer, dat wel) onherstelbaar geblesseerd aan mijn knie. Bijgeloof bestaat.
Nederland speelt de eerste wedstrijd van het WK op vrijdag de 13e. Tegen Spanje. Hopelijk kunnen daar genoeg balansbandjes om getatoeëerde armen tegenop. Ik zal gespannen toekijken, helaas zonder gereconstrueerde videoband.
