Wim Kieft heeft met stijgende verbazing gekeken naar het EK-kwalificatieduel tussen Turkije en Nederland (3-0). De oud-international, die in 1988 Europees kampioen werd met het Nederlands elftal, denkt dat Oranje de komende jaren in een zwart gat gaat vallen.
‘Man, ik ben me dood geschrokken’, schrijft Kieft dinsdagochtend in zijn column in De Telegraaf naar aanleiding van de verliespartij tegen de Turken, waardoor kwalificatie voor het EK op de tocht staat. ‘De dertigers als Robin van Persie en Wesley Sneijder kunnen het amper nog belopen. Arjen Robben is vaak geblesseerd en wat erachter komt met Bruno Martins Indi, Stefan de Vrij, Daryl Janmaat en dat soort gasten, kan het niet aan.’
Kieft ziet het de komende jaren dan ook somber in voor het Nederlands elftal. ‘De staat van ons voetbal is aan de oppervlakte gekomen. Het wordt wachten op jongens als Jairo Riedewald, Daley Blind, Davy Klaassen, Kenny Tete, Riechedly Bazoer, Anwar El Ghazi en Memphis. Maar het is allemaal van mindere kwaliteit dan van de jongens die in de jaren tachtig stonden te trappelen. Zoals Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Marco van Basten en Gerald Vanenburg’, stelt de columnist vast.
‘Gesneuveld onder de druk’
Het slechte spel is niet iets van de laatste twee interlands, zo zegt Kieft. ‘Guus Hiddink en Danny Blind zijn er beiden nooit in geslaagd met een vaste speelwijze houvast te bieden aan de spelers. Tegen Turkije stonden bijna alle internationals strak van de zenuwen en zijn ze gewoon gesneuveld onder de druk’, stelt de ex-spits van Ajax en PSV vast. ‘Zo iemand als Narsingh geeft me het idee dat hij blij is als hij niet op het bord staat bij de bespreking.’
‘Ook de weerbaarheid ontbrak in Turkije’, gaat Kieft verder. ‘Terwijl je denkt kans te maken tegen die wispelturige Turken. Maar uiteindelijk is Nederland vele malen wispelturiger. Een teleurstellende constatering. De oplossing? Voorlopig voetballen zoals Tsjechië, IJsland of Zweden’, stelt Kieft voor. ‘De boel dichttimmeren en dan hopen op bevliegingen. Want voetballende kwaliteiten om dominant te spelen zijn niet meer voorhanden. Een schrikbarende constatering.’
